Rasputin: Gizem ve Entrikalarla Örülmüş Bir Hayatın Sonu

 

Rus İmparatorluğu’nun karanlık sayfaları arasında, Grigori Yefimoviç Rasputin’in adı hâlâ yankılanır. Bu Sibiryalı mistik, sarayın kalbine girerek hem Romanov Hanedanı’nın hem de Rusya’nın kaderini değiştirmiştir. Ancak Rasputin’in yaşamı kadar ölümü de efsanelerle doludur. Entrikalar, zehirler ve kanlı suikastlar... İşte, Rasputin’in dramatik sonunun hikâyesi.

Keşfedilen Güçler

Rasputin’in gençlik yılları, köyünde doğaüstü yetenekleriyle dikkat çektiği söylentileriyle geçti. Hayvanları sakinleştirebilmesi ve hasta olan insanlara dokunarak iyileştirme yeteneği olduğu iddia ediliyordu. Bu doğaüstü özellikleri, onun çevresinde bir "kutsal adam" imajı yaratmasına neden oldu. Ancak Rasputin’in yaşamı, sıradan bir azizin öyküsünden çok daha karmaşıktı.

Gençliğinde birçok kez manastırlara gitti. Orada mistik öğretilerle tanıştı ve Sibirya'nın ruhani liderleriyle temas kurdu. Zamanla kendi tarikatını oluşturacak kadar güçlü bir dini figür haline geldi. Ancak bu tarikat, yalnızca dua değil, aynı zamanda şehvet dolu ayinlerle de ün kazandı. Rasputin, hem bir aziz hem de bir şeytan olarak görülüyordu.

İlk Buluşma: Bir Şifacının Saraya Girişi

1905 yılında Rasputin, Sibirya’dan St. Petersburg’a geldiğinde Rusya, çalkantılı bir dönemin içindeydi. Çar II. Nikolay ve Çariçe Aleksandra, hem ülkenin huzursuzluğundan hem de kişisel sorunlarından ötürü manevi bir rehbere ihtiyaç duyuyordu. Çiftin en büyük endişesi, hemofili hastası olan oğulları Aleksey’di. Çocuk, küçük bir yaralanmanın bile ölümcül olabileceği kadar kırılgandı.

Rasputin’in saraya çağrılmasının nedeni, bu çaresizliğe bir umut ışığı arayışıydı. Çariçe Aleksandra, oğlunu iyileştirebileceğini iddia eden bu mistik figüre büyük bir inançla yaklaştı. Rasputin, Aleksey’in kanamasını dualar ve dokunuşlarla durdurduğunda, sarayda adeta bir mucize yaratıcı olarak görülmeye başlandı. Çariçe, onun yalnızca oğlunun değil, tüm ailenin kurtarıcısı olduğuna inandı.

Sarayda Etkinin Artışı

Rasputin’in saraydaki etkisi, hızla ruhani bir danışmanlık rolünden daha derin bir hale geldi. Çariçe Aleksandra, Rasputin’i yalnızca bir şifacı olarak değil, Tanrı tarafından gönderilmiş bir bilge olarak görmeye başlamıştı. Rasputin’in bu denli güçlü bir pozisyona yükselmesinin temel nedenlerinden biri, Çariçe’nin onun hakkındaki sonsuz güveniydi. Aleksandra, Rasputin’in yalnızca Tanrı’nın sesini duyduğuna değil, aynı zamanda Rusya’nın geleceği hakkında kehanetlerde bulunabileceğine inanıyordu.

Rasputin, Çar ve Çariçe’ye yalnızca dini değil, aynı zamanda siyasi tavsiyeler de vermeye başladı. İmparatorluk yetkilileri ve generaller arasında kimin atanması ya da görevden alınması gerektiği gibi konulara dahi müdahale etti. Onun önerileri, özellikle I. Dünya Savaşı sırasında Çar’ın stratejik kararlarını etkiledi. Rasputin’in bu rolü, sarayın içindeki birçok soylunun tepkisini çekmeye başladı.

Soylular, Rasputin’i hem ahlaksızlığı hem de siyasi gücü nedeniyle tehdit olarak görüyordu. Onun, Çariçe Aleksandra üzerindeki etkisi halk arasında skandal hikâyelere dönüştü; Rasputin’in yalnızca bir danışman değil, Çariçe’nin gizli sevgilisi olduğu fısıldanıyordu. Halk, savaşın yarattığı yoksulluk ve sefaletin sorumlusu olarak Rasputin’i görmeye başlamıştı. Onun, saray politikalarına doğrudan müdahale ettiği ve önemli atamalarda etkili olduğu iddiaları, yalnızca soylular arasında değil, tüm Rusya’da büyük bir öfkeye yol açtı.

Suikast Planı: Ölüm Kararı Alınıyor

Rasputin’in öldürülmesine yönelik plan, soyluların artık sabrını yitirdiği bir dönemde şekillendi. 1916 yılına gelindiğinde, I. Dünya Savaşı nedeniyle Rusya’da hem siyasi hem de ekonomik kriz derinleşmişti. Rasputin’in saray üzerindeki etkisinin, Çar II. Nikolay’ın halktan kopmasına neden olduğuna inanılıyordu. Bu durum, Rasputin’i ortadan kaldırma kararı alan bir grup soylunun bir araya gelmesine yol açtı.

Başını Prens Felix Yusupov, Büyük Dük Dmitri Pavloviç ve Vladimir Purishkevich’in çektiği bu grup, Rasputin’i öldürerek imparatorluğu kurtarabileceklerine inanıyordu. Suikast planı titizlikle hazırlandı. Rasputin’in güçlerinin mistik olduğuna inandıkları için onu öldürmenin zor olacağını düşünüyorlardı. Bu yüzden plan, hem zehir hem de fiziksel saldırıyı içeriyordu.

Son Gece: Felix Yusupov’un Köşkünde

Rasputin, 29 Aralık 1916 gecesi (yeni takvimle 17 Aralık), Prens Felix Yusupov’un St. Petersburg’daki sarayına davet edildi. Yusupov, Rasputin’e karısı İrina ile tanışma bahanesiyle onu köşküne çekti. Gecenin ilerleyen saatlerinde, sessiz ve loş bir odada başlayan bu buluşma, tarihe geçecek kanlı bir hesaplaşmaya dönüşecekti.

Yusupov, Rasputin için özel olarak hazırlanmış pastaları ve şarabı sundu. Her ikisi de siyanürle zehirlenmişti. Rasputin, pastalardan birkaç ısırık aldı, ardından şarabı içti. Ancak soyluların beklediği şey gerçekleşmedi: Rasputin hiçbir şekilde etkilenmiyordu. Dakikalar geçti, ama Rasputin hâlâ güçlü bir şekilde oturuyordu. Bu, suikastçılarda paniğe yol açtı. Zehir işe yaramayınca, Yusupov silahını çıkararak Rasputin’i göğsünden vurdu.

Rasputin yere yığıldı ve hareketsiz kaldı. Yusupov ve diğerleri, Rasputin’in öldüğüne inanarak onu terk etti. Ancak Yusupov bir süre sonra cesedi kontrol etmek için geri döndüğünde, Rasputin’in gözlerini açtığını ve kendisine doğru hamle yaptığını gördü. Panik içinde Yusupov, bağırarak yardım çağırdı.

Kanlı Mücadele ve Neva Nehri’ne Yolculuk

Rasputin’in hâlâ hayatta olduğunu gören suikastçılar, onu tekrar vurdular. Bu kez başına ve vücuduna birkaç kurşun daha isabet etti. Ancak Rasputin’in hâlâ yaşam belirtileri göstermesi, soyluları dehşete düşürdü. İnanılmaz bir iradeyle Rasputin, köşkten kaçmaya çalıştı. Karla kaplı bahçeye sürünerek ulaşmayı başardı, ancak Prens Yusupov ve diğerleri onu yakaladı.

Bu kez Rasputin’i öldüğünden emin olmak isteyen grup, onu iyice darp etti ve cansız bedenini bir çarşafa sardı. Ardından, Neva Nehri’nin donmuş sularına götürerek buzların arasına attılar. Rasputin’in ölümünü garanti altına almak için bedenin ağırlıklarla birlikte dibe batmasını sağladılar.

Cesedin Bulunması ve Gizemli Bulgular

Birkaç gün sonra Rasputin’in cesedi, Neva Nehri’nde bulundu. Ancak cesedin incelenmesi, suikastın ardındaki efsaneleri daha da büyüttü. Rasputin’in ciğerlerinde su bulunması, onun suya atıldığında hâlâ hayatta olduğunu ve nefes almaya çalıştığını gösteriyordu. Bu durum, Rasputin’in fiziksel direnci ve mistik güçleri hakkında zaten var olan söylentileri güçlendirdi.

Rasputin’in cesedi, hızla ortadan kaldırıldı. Ancak onun ölümü, Romanov Hanedanı üzerindeki kara bulutları dağıtmadı. 1917 yılında Çar II. Nikolay tahttan indirildi ve Romanov ailesi trajik bir şekilde öldürüldü. Rasputin’in suikastı, Rus İmparatorluğu’nun sonunu getiren olaylar zincirinde yalnızca bir halkaydı.

Efsanenin Ardından

Rasputin’in ölümü, onun yaşamı kadar efsanevi bir hale geldi. Halk, onun yalnızca bir insan olmadığını, doğaüstü güçlere sahip bir varlık olduğunu konuşmaya devam etti. Ölüm şekli, onun karanlık büyülerle ve mistik güçlerle çevrili imajını daha da pekiştirdi. Kimilerine göre Rasputin, Tanrı’nın bir elçisiydi; kimilerine göre ise şeytanın ta kendisi.

Rasputin’in hikâyesi, yalnızca bir adamın yükseliş ve düşüş hikâyesi değildir. O, Rus İmparatorluğu’nun çöküşünü hazırlayan bir sembol, bir devrin sonunu getiren olayların merkezindeki figürdür. Ölümüyle bile tarihin en büyük tartışmalarından birine dönüşen bu mistik figür, hâlâ Rusya tarihinin en gizemli karakterlerinden biri olarak anılmaya devam ediyor.